Vəsiyyətnamə (Şəhid Hacı Qasim Süleymani)

1-ci hissə

Bismillahir-Rəhmanir-Rəhim

Usulid-dinə şəhadət verirəm

Şəhadət verirəm ki, Allahdan başqa ibadətə layiq olan məbud yoxdur. Şəhadət verirəm ki, Həzrət Muhəmməd (s) – Onun rəsuludur. Şəhadət verirəm ki, Əli (ə) – Allahın vəlisidir o Həzrətin (ə) məsum övladları Allahın hüccətidir.

Şəhadət verirəm ki, Qiyamət, Quran, Cənnət və Cəhənnəm həqiqətdir. Sual-cavab, məad, ədl, imamət və nübuvvət həqiqət və haqqdır.

İlahi, Sənə nemətlərinə görə şükür edirəm.

İlahi, Sənə şükür edirəm ki, məni sülbdən sülbə, qərnlərdən qərnlərə, bir sülbdən digər bir sülbə intiqal verərək (ötürərək), elə bir zamanda aşkara çıxmağa (yaranmağa) icazə verib, mənə vücud bəxş etdin ki, Sənin ən uca övliyalarından olan və məsumiyyət məqamına yaxın olan bir şəxsi, yəni, saleh bəndə olan İmam Xomeynini görə bilim və onun əsgəri ola bilim.

Həzrət Muhəmməd Mustafanın səhabəsi olmaq tofiqinə çatmadımsa, Əli ibn Əbu Talib və məsum övladlarına zülm olunan zaman, onların yanında olmaq nemətinə yetişmədimsə, məni elə bir yolda qərar verdin ki, onlar bu yolda öz canlarını (hansı ki, cahanın və xilqətin canı idi) qurban etdilər.

İlahi, Sənə şükür olsun ki, saleh bəndə olan əziz Xomeynidən sonra, məni digər bir saleh bəndənin yolunda qərar verdin. Onun məzlumluğu salehliyindən daha böyük olan, İslamın, şiəliyin, İranın və bütün siyasi İslam dünyasının müdrük bir insanı, əziz Xameneinin (canım onun canına fəda olsun) yolunda qərar verdin.

Sənə şükürlər olsun ki, məni ən gözəl bəndələrinə yaxın olmağı nəsib etdin. Mənə onların behiştə layiq üzlərindən öpüb, İlahi ətirlərini duymağı nəsib etdin. Yəni bu yolun mücahidlərini və şəhidlərini görməyi qismət etdin.

İlahi! Ey Qadir və Əziz! Ey Rəhman Və Rəzzaq! (daim ruzi verən) İlahi! Alnımı şükür və xəcalət əlaməti olaraq asitanına və dərgahına sürtürəm ki, məni Fatiməyi-Əthərin və övladlarının yolunda şiə (həqiqi İslam ətirli) qərar verdin. Bu, ən uca və ən dəyərli nemətlərindəndir. Elə bir nemətdir ki, onda nur, mənəviyyat və daxilində ən ali qərarlılıq olan qərarsızlıq var. Elə bir qəm ki, daxilində aramlıq və mənəviyyat var.

İlahi, şükür olsun Sənə ki, mənə kasıb, amma dindar, Əhli-Beyti (ə) sevən və həmişə pak yolda olan ata-ana verdin. Aciz halda Sənə yalvarıram, onları behiştdə övliyalarına yaxın edəsən. Mənə axirət aləmində onları görməyi nəsib edəsən…

2-ci hissə

İlahi, əfvinə ümidüm var…

Ey, Əziz və tayı-bərabəri olmayan hikmətli Xaliq! Əlim boşdur. Səfər üçün götürdüyüm çanta boşdur. Mən azuqəsiz və tədarüksüz, Sənin əfv ziyafətinə və kərəminə ümüdlü halda gəlirəm.

Mən azuqə götürməmişəm. Çünki fəqir, Kərəm Sahibinin hüzuruna gedəndə azuqəyə ehtiyacı olmur. Bütün canım Sənin fəzl və kərəminə ümüdlə doludur.

Özümlə iki bağlı göz gətirmişəm və onda olan sərvət – bütün napaklıqların yanında dəyərli bir qənimət hesab olunan, Fatimənin (s.ə) Hüseyni (ə) üçün axıdılan göz yaşıdır…

O gövhər, Əhli-Beytə (ə) axıdılan göz yaşıdır. Bu göz yaşı – məzlumların və yetimlərin müdafiəsidir. Zalımın savaşında məzlumun mühasirədən azad olmasıdır…

İlahi! Əllərimdə heç nə yoxdur. Əllərim nə bir şey təqdim edə bilər, nə özünü müdafiə etmək qüdrəti var onlarda. Amma, əlimdə bircə ümüd etdiyim şey var – o da daim Sənə tərəf istiqamətlənmələridir. Onları Sənə tərəf qaldırdığımda, onları Sənə xatir yerə və dizə qoyduğumda, silahı Sənin dinini qorumaq üçün əlimə aldıqda – bunlar mənim sərvətim olub. Ümüd edirəm qəbul etmiş olarsan…

İlahi! Ayaqlarım süstdür (möhkəm deyil), onların taqəti yoxdur, cəhənnəmdən keçən körpüdən keçməyə cürəti yoxdur. Adi körpüdə ayaqlarım əsir. Vay olsun mənə! Sənin körpün tükdən nazik və qılıncdan itidir. Bir şey mənə ümüd verir ki, bəlkə ona görə əsməyim və nicat tapa bilim. Mən bu ayaqlarımla Sənin evinə gəlmişəm və təvaf etmişəm. Bu ayaqlarımla övliyalarının hərəmlərinə getmişəm. Hüseyninin (ə) və Abbasının (ə) Beynül-hərəmində ayaqlarımı yalın halda qaçırtmışam. Bu ayaqlarımı uzun və əyri səngərlərdə yığaraq, dinini qorumaq üçün qaçmışam, sıçramışam, sürünmüşəm, gülmüşəm-güldürmüşəm, ağlamışam-ağlatmışam. Yıxılıb qalxmışam. Ümüd edirəm ki, bu sıçramaqlarıma və sürünməkliyimə görə, bir də o hərəmlərə görə onları (ayaqlarımı) bağışlayasan…

İlahi başım, ağlım, dodağım, burnum, qulağım, qəlbim – bir sözlə bütün bədən üzvlərim bu ümüdlə keçinirlər…

Ey rəhimlilərin ən Rəhimlisi! Məni qəbul et! Pak qəbul et! Elə qəbul et ki, görüşünə layiq olum. Görüşündən başqa heç nə istəmirəm. Behiştim də Sənin yanında olmaqdır mənə, ya Allah!

3-cü hissə

…İlahi! Dostların karvanından geri qalmışam.

İlahi! Ey Əziz! İllərdir bir karvandan geri qalmşam və davamlı olaraq bəzilərinin o karvana tərəf getmələrinə kömək edirəm. Amma, özüm geri qalmışam. Sən Özün bilirsən, onları heç vaxt unuda bilməmişəm. Həmişə onların xatirəsi və adları təkcə zehnimdə deyil, qəlbimdə və gözlərimdə, göz yaşı və ahla yad olublar.

Əzizim! Cismim artıq naqisləşir. Necə ola bilər ki, 40 il qapında duranı qəbul etməyəsən?! Xaliqim! Sevdiyim! Eşqim! Mən həmişə Səndən istəmişəm ki, canımı eşqinlə doldurasan və məni Özündən ayrı olduğumda, yandırıb öldürəsən.

Əzizim! Mən bu qərarsızlığımdan və karvandan geri qalmaq rüsvayçılığından cana gəlmişəm. Mən bu ümüdlə, qışda və yayda bir şəhərdən başqa şəhərə, bu səhradan o səhraya gedirəm. Ey Kərim! Ey Həbib! Kərəminə ürək bağlamışam. Özün bilirsən ki, Səni sevirəm. Yaxşı bilirsən ki, Səndən başqa heç nə istəmirəm. Məni özünə vəsl et (birləşdir).

İlahi! Bütün vücudumu vəhşət bürüyüb. Mən öz nəfsimi ram etməyə qadir deyiləm. Məni rüsvay etmə. Hörmətini özünə vacib bildiyin kəslərin hörmətinə, hörmətlərinə xələl gətirəcəyim bir iş görməmiş, məni onların karvanına qoş.

Ey mənim Məbudum! Ey mənim eşqim və məşuqum, Səni sevirəm. Dəfələrlə Səni görmüşəm (qəlblə) və Səni hiss etmişəm. Səndən ayrı qala bilmərəm. Daha bəsdir, bəs məni qəbul et. Elə qəbul et ki, Sənə layiqli olum.

 Mücahid qardaş və bacılarıma xitabən:

Ey, bu aləmdə yaşayan mücahid bacı və qardaşlarım!

Ey, başlarını Allah yanında sərmayə qoyanlar!

Ey, canlarını götürüb eşq bazarına, eşq müqabilində dəyişməyə gələnlər!

Diqqət edin, İslam Cümhuriyyəti – İslamın və şiə məktəbinin mərkəzidir. Bu gün Hüseyn ibn Əlinin (ə) qərargahıdır. Bilin ki, İslam Cümhuriyyəti hərəmdir və bu hərəm salamat qalarsa, digər hərəmlər də toxunulmaz qalar. Əgər düşmən bu hərəmi məhv edərsə, heç bir hərəm qalmayacaqdır. Nə İbrahimi, nə Muhəmmədi hərəmlər qalmayacaq.

Ey qardaş və bacılarım! İslam dünyasının həmişə bir rəhbərə ehtiyacı var. Məsuma (ə) bağlı olan, şəri və fiqhi yolla seçilmiş bir rəhbərə ehtiyacı var. Yaxşı bilirsiniz dünyanı titrədən və İslamı dirildən, dünyanın ən münəzzəh din alimi olan pak və uca Xomeynimiz, Vilayəti-fəqihi ümmətin yeganə nicat yolu qərar verdi. İstər bunu dini etiqad olaraq qəbul edən şiələr, istərsə də bunu əqli dəlillə qəbul edən sünnülər, ixtilaflardan uzaq olmalı və İslamın nicatı üçün vilayət xeyməsini (çadırını) tərk etməməlidirlər.

Bu xeymə – Rəsulullahın (ə) xeyməsidir. Dünyanın İslam Cümhuriyyətiylə düşmənlik etməsinin əsas səbəbi – bu xeyməni yandırmaq istəmələridir. Onun başına dolanın. And olsun Allaha, əgər bu xeymə xəsarət alarsa, Beytullah (Kəbə), Mədinədə Rəsulullahın (ə) hərəmi, Nəcəf, Kərbəla, Kazimeyn, Samira və Məşhəd artıq olmayacaq. Quran təhrif olacaq.

İranlı bacı və qardaşlarıma xitabən.

Ey mənim iranlı əziz bacı və qardaşlarım. Ey iftixarlı və başı uca xalqım. Mənim və mənim kimilərin canı min dəfələrlə sizə fəda olsun. Necə ki, siz İslama və İrana, yüzminlərlə can fəda etmisiniz. Usula riayət edin. Usul yəni Vilayəti-Fəqih. Xüsusi ilə bu müdrük, məzlum, dini, fiqhi, irfanı və mərifəti dərindən bilən, əziz Xameneini, canınızın əzizi bilin. Onun hörmətini müqəddəslərin hörməti bilin.

Mənim əziz qardaş-bacılarım, ata-analarım.

İslam cümhuriyyəti bu gün özünün ən başıuca mərhələsindədir. Bilin ki, düşmənin sizə necə baxması önəmli deyil. Düşmənlər sizin Peyğəmbərinizə (s) və Allahın övliyalarına necə baxırdılar?! Peyğəmbər (s) və Allah övliyaları ilə necə rəftar edirdilər?! Ona nə töhmətlər vurub, məzlum övladları ilə necə davrandılar?! Düşmənin məzəmməti, istehzası və basqısı sizi təfriqəyə və ayrılığa salmasın.

Bilin və bilirəm ki, bilirsiniz. Əziz Xomeyni əvvəl İslamı İranın dayağı etdi. Sonra İranı, İslamın xidmətinə verdi. Əgər İslam və islami ruhiyyə olmasaydı, Səddam yırtıcı canavar kimi bu ölkəni parçalayardı. Həmçinin Amerika da quduz it kimi bu işi görərdi. Rəhmətlik İmamın məharəti – İslamı dayaq olaraq gətirməsi idi. Aşura və Məhərrəmi, Səfər və Fatimiyyəni bu millətin dayağı etdi. İnqilab içində inqilablar icad etdi. Buna görə də hər mərhələdə minlərlə fədakar, canlarını İran millətinə, torpağına və İslama sipər etdi. Ən böyük maddi gücləri öz qarşılarında zəlil etdilər.

Əzizlər, üsulda ixtilaf etməyin…

Şəhidlər – hamımıza izzət və kəramət meyarıdır. Təkcə bu gün deyil, onlar həmişəlik olaraq Sübhan olan Allahın geniş dəryasına qovuşublar. Onları olduqları kimi, gözünüz, ürəyiniz və dilinizdə böyük tutun. Övladlarınızı onların adı və şəkilləri ilə tanış edin. Sizin hamınız, yetim sayılan şəhid övladlarına ehtiram və ədəblə nəzər edin. Onların yoldaşlarına, ata-analarına ehtiram edin. Necə ki, öz övladlarınızın təqsirindən tez keçirsiniz, onların da atasız, anasız, yoldaşsız, övladsız olmalarına görə, onlara xüsusi diqqət edin.

Vəliyyi-fəqihin başçılıq etdiyi və canınızı, məzhəbinizi, İslamınızı və ölkənizi qoruyan silahlı qüvvələrə hörmət edin. Onlar da həmçinin evlərini qoruduqları kimi, milləti, millətin namusunu və torpağını qorusun. Millətə ehtiram və hörmətlə yanaşsın. Necə ki, Əmirəl-möminin (ə) buyurur: Silahlı qüvvələr millətin izzət mənbəyi olmalıdır. Zəiflərin və millətin sığınacağı, qalası və zinəti olmalıdır.

4-cü hissə (sonuncu)

Əziz Kirman əhalisinə…

Əziz Kirman əhalisinə bir məqamı xatırladacağam. Onlar sevimli insanlardır, səkkizillik müqəddəs müdafiə zamanı ən böyük fədakarlıqları göstərmiş, İslama çox dəyərli komandir və mücahidlər təqdim etmişlər. Mən həmişə onlardan xəcalətli qaldım. Onlar İslama görə səkkiz il mənə inanıb övladlarını “Kərbəla-5”, “Vəlfəcr-8”, “Qüds yolu”, “Fəthül-mübin”, “Beytül-müqəddəs” və digər ağır döyüşlərə yollamışlar, məzlum İmam Hüseyn ibn Əlinin eşqi ilə “Sarəllah” adlı böyük və dəyərli bir diviziya yaratmışlar. Bu diviziya kəsərli qılınc kimi dəfələrlə xalqımızın və müsəlmanların qəlbini sevindirmiş, kədərini aradan qaldırmışdır.

Əzizlərim! Mən artıq İlahi təqdirlə sizin aranızdan getmişəm. Mən sizi öz ata-anamdan, övladlarımdan, bacı və qardaşlarımdan çox sevirəm. Çünki onlardan çox sizinlə bir yerdə olmuşam. Üstəlik, mən onların, onlar da mənim ürək parçam olsalar da, varlığımı sizə və İran xalqına nəzir etdiyimi qəbul etmişlər.

Kirmanın həmişə, sonadək vilayətə sadiq qalmasını istəyirəm. Bu vilayət Əli ibn Əbu Talibin (ə) vilayəti, bu çadır – Fatimə (s.ə) Hüseyninin (ə) çadırıdır. Onun başına dolanın. Sizin hamınızlayam. Bilirsiniz ki, həyatda siyasi rənglərdən çox insanlığa, duyğu və fitrətlərə fikir vermişəm. Məni özünüzdən bildiyinizə, qardaşınız və övladınız saydığınıza görə, hamınıza müraciət edirəm.

Vəsiyyət edirəm ki, bu dönəmdə İslam inqilabı və İslam respublikasında tərənnüm olunmuş İslamı tənha qoymayın. İslamı müdafiə etmək üçün xüsusi diqqət və sayıqlığa ehtiyac var. Siyasi məsələlərdə mövzu İslam, İslam Respublikası, müqəddəslər və vilayəti-fəqih olduqda bilin ki, bunlar – İlahi rənglərdir və İlahi rəngi hər bir rəngdən üstün tutun.

Şəhid ailələrinə müraciət

Övladlarım! Qız və oğullarım! Şəhid övladları! Şəhidlərin ata və anaları! Ey ölkəmizin nurlu çıraqları! Şəhidlərin vəfalı və dindar bacı-qardaşları və həyat yoldaşları! Bu dünyada Quran səsi kimi rahatlıq tapdığım, özümə ən böyük mənəvi dayaq bildiyim səs – bəzən hər gün ünsiyyətdə olduğum şəhid övladlarının, vücudlarında ata-anamı hiss etdiyim şəhid valideynlərinin səsi idi.

Əzizlərim! Nə qədər ki, bu xalqın öncüllərisiniz, öz qədrinizi bilin, şəhidinizi özünüz də yaşadın. Qoy sizi görən hər kəs şəhidin özünü – mənəviyyatını, möhkəmliyini və digər xüsusiyyətlərini hiss etsin!

Xahiş edirəm haqqınızı halal edin və məni bağışlayın. Mən çoxunuzun, hətta şəhid övladlarınızın da haqqını tam ödəyə bilmədim. Tövbə edir və əfv diləyirəm.

İstəyirəm ki, cənazəmi şəhid övladları çiyinlərinə götürsünlər. Bəlkə onların pak əlləri sayəsində Allah Öz lütfünü mənə şamil edər.

Ölkə siyasilərinə müraciət

Ölkə siyasilərinə qısa bir sözüm var; həm özlərini islahatçı adlandıranlara, həm də mühafizəkar adlandıranlara. Həmişə əziyyət çəkmişəm ki, biz ümumilikdə bəzən Allahı, Quranı, dəyərləri unudur, hətta qurban veririk.

Əzizlərim! Bir-birinizlə rəqabət apararkən, mübahisə edərkən əməliniz, sözünüz, diskussiyanız hər hansı şəkildə dini və inqilabı zəiflətsə, bilin ki, əziz İslam Peyğəmbərinin (s) və bu yolun şəhidlərinin qəzəbinə gəlmisiniz. Sərhədləri ayırın. Bir olmaq istəyirsinizsə, birliyin şərti prinsiplər üzərində açıq konsensusa gəlməkdir. Prinsiplər çox deyil, bir neçə əsas məsələdən ibarətdir:

1. Onların biri – vilayəti-fəqihə əməli etiqaddır; yəni onun nəsihətlərini eşidin, əsil dini və elmi həkim (müdrik) kimi tövsiyə və tapşırıqlarına ürəkdən əməl edin. İslam Respublikasında vəzifə qəbul etmənin əsas şərti – vilayəti-fəqiqə etiqad və əməldir. Mən nə təndir vilayəti deyirəm, nə də qanuni vilayət. Bunların heç biri vəhdəti həll etmir. Qanuni vilayət, müsəlman və qeyri-müsəlman olan bütün xalqa aiddir. Əməli vilayət isə ölkənin, özü də şəhid vermiş bir İslam ölkəsinin mühüm bir yükünün altına girmək istəyən məsul şəxslərə aiddir.

2. İslam Respublikasına, onun əxlaq və dəyərlərdən tutmuş, xalq və İslam qarşısında məsuliyyətlərə qədər bütün əsaslarına həqiqi etiqad.

3. Bir kəndə başçı təyin olunan kimi keçmiş mülkədarların xatirəsini canlandıranları yox, əlitəmiz, inanclı və xalqa xidmətçi şəxsləri işə götürmək;

4. Fəsadla mübarizəni, korrupsiya və dəbdəbədən uzaq durmağı həyat tərzinə çevirmək;

5. Vəzifəsindən asılı olmayaraq, xalqa hörmət və xidməti ibadət bilmək, özünü əsil xidmətçi, dəyərlərin təbliğatçısı saymaq, əsassız bəhanələrlə dəyərləri boykot etməmək.

Məsul şəxslər cəmiyyəti ata kimi tərbiyə və mühafizə vəzifələrinə diqqət yetirsinlər, laqeydliklə, hisslərə görə və səs qazanmaqdan ötrü cəmiyyətdə təlaq və fəsadı yaymasınlar, ailələri dağıdan xarakterləri dəstəkləməsinlər. Hökumətlər ailələrin möhkənməsində və dağılmasında mühüm amildirlər. Əgər prinsiplərə əməl olunsa – hamı rəhbər, inqilab və İslam respublikası yolunda olar, daha layiqlini seçmək üçün həmin prinsiplər ətrafında sağlam rəqabət baş tutar.

Korpusdakı qardaşlara müraciət

Korpusdakı əziz və fədakar qardaşlara və ordudakı pasdarlara qısa xatırlatmam var: Komandir seçərkən böhranı idarəetmə cəsarətini və qüvvəsini meyar seçin. Təbii ki, vilayət məsələsinə toxunmuram. Çünki silahlı qüvvələrdə vilayət məsələsi – xırda məsələ deyil, onun varlığının əsası və toxunulmaz şərtdir.

Başqa bir məsələ – düşməni, onun məqsəd və siyasətlərini vaxtında tanımaq, vaxtında qərar qəbul edib, vaxtında hərəkətə keçməkdir. Bunların hər hansı biri vaxtında baş tutmasa, qələbənizə ciddi təsir edəcək.

Din alimlərinə və böyük təqlid müctəhidlərinə müraciət

Cəbhələrin qırx illik əsgərindən böyük din alimlərinə, cəmiyyətin maariflənməsinə, qaranlıqların aydına çıxmasına səbəb olan dəyərli təqlid müctəhidlərinə qısa bir mesaj var. Əsgəriniz müşahidə qülləsindən gördü ki, bu quruluşa xəsarət toxunsa, bütün din və elm hövzələrində uğrunda əzab-əziyyət çəkdiyiniz dəyərlər sıradan çıxacaq. Bu dönəmlər, bütün dönəmlərdən fərqlidir. Əgər bu dəfə hakim olsalar, daha İslamdan heç nə qalmayacaq.

Doğru yol – inqilabı, İslam respublikasını və fəqih rəhbəri heç nəyi nəzərə almadan dəstəkləməkdir. Hadisələr zamanı İslamın ümidi olan sizləri nəyisə nəzərə almağa heç kim vadar edə bilməməlidir.

Hamınız Rəhmətlik İmamı sevir, yolunun doğruluğuna inanırdınız. İmamın yolu – Amerikaya qarşı mübarizə, İslam respublikasını və imperializmin zülmü altında qalmış müsəlmanları fəqih rəhbər bayrağı altında dəstəkləməkdir.

Mən nöqsanlı ağlımla görürdüm ki, bəzi şeytanlar haqq donu geyinərək təqlid müctəhidlərini və nüfuzlu alimləri öz sözləri ilə sükuta və nəyisə nəzərə almağa vadar etməyə çalışırdılar və çalışırlar. Haqq aydındır: İslam respublikası, dəyərlər, İmam Xomeyninin irsi olan vilayəti-fəqih. Bunları ciddi şəkildə dəstəkləmək lazımdır. Mən həzrət Ayətullah Xameneini çox məzlum və tənha görürəm. Onun sizin köməyinizə, dəstəyinizə ehtiyacı var. Siz böyük alimlər sözlərinizlə, dəstəklərinizlə, onunla görüşlərinizlə cəmiyyətə mesaj verməlisiniz. Əgər bu inqilaba xəsarət toxunsa, hətta məlun şahın dövrü kimi də olmayacaq, hegemon qüvvələr xalqı mütləq dinsizliyə və dönüşü olmayan dərin azğınlığa sürükləyəcəklər.

Mübarək əllərinizdən öpür, bu sözlərə görə sizdən üzr istəyirəm. Bunu hüzurunuza gələrək söyləmək istəyirdim, amma imkan olmadı.

Əllərinizdən öpən əsgəriniz.

Hamıdan əfv diləyirəm.

Qonşularımdan, dostlarımdan və həmkarlarımdan bağışlanma və əfv diləyirəm. “Sarəllah” diviziyasının döyüşçülərindən, düşmənin gözünə tikan, yoluna sədd olan əzəmətli Qüds qüvvələrindən, xüsusən də qardaşcasına mənə kömək edənlərdən halallıq və əfv istəyirəm.

Mənə xeyirxahlıqla, qardaşcasına, övladı kimi kömək edən və qardaşlarım kimi sevdiyim Hüseyn Purcəfərinin adını çəkməyə bilmərəm. Onun ailəsindən, bütün döyüşçü və mücahid qardaşlarımın əziyyətə saldığım ailələrindən üzr istəyirəm.

Əlbəttə, Qüds qanadındakı bütün qardaşlar məni öz qardaşları kimi istəyib kömək etmişlər; o cümlədən mənə səbir və mətanətlə dözmüş əziz qardaşım Sərdar Qaani…

(Ziaossalehin)

متن کامل وصیت‌نامه سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی

بسم الله الرحمن الرحیم

شهادت می‌دهم به اصول دین

اشهد أن  لا اله الا الله و اشهد أنّ محمداً  رسول الله و اشهد أنّ امیرالمؤمنین علی‌بن ابی‌طالب و اولاده المعصومین اثنی‌عشر ائمّتنا و معصومیننا حجج الله.

شهادت می‌دهم که قیامت حق است، قرآن حق است، بهشت و جهنّم حق است، سؤال و جواب حق است، معاد، عدل، امامت، نبوت حق است.

خدایا! تو را سپاس می‌گویم به‌خاطر نعمتهایت.

خداوندا! تو را سپاس که مرا صلب به صلب، قرن به قرن، از صلبی به صلبی منتقل کردی و در زمانی اجازه ظهور و وجود دادی که امکان درک یکی از برجسته‌ترین اولیائت را که قرین و قریب معصومین است، عبد صالحت خمینی کبیر را درک کنم و سرباز رکاب او شوم. اگر توفیق صحابه رسول اعظمت محمد مصطفی را نداشتم و اگر بی‌بهره بودم از دوره مظلومیت علی‌بن ابی‌طالب و فرزندان معصوم و مظلومش، مرا در همان راهی قرار دادی که آنها در همان مسیر، جان خود را که جان جهان و خلقت بود، تقدیم کردند.

خداوندا ! تو را شکرگزارم که پس از عبد صالحت خمینی عزیز، مرا در مسیر عبد صالح دیگری که مظلومیتش اعظم است بر صالحیتش، مردی که حکیم امروز اسلام و تشیّع و ایران و جهان سیاسی اسلام است، خامنه‌ای عزیز ــ که جانم فدای جان او باد ــ قرار دادی.

پروردگارا ! تو را سپاس که مرا با بهترین بندگانت در هم آمیختی و درک بوسه بر گونه‌های بهشتی آنان و استشمام بوی عطر الهی آنان را ــ یعنی مجاهدین و شهدای این راه ــ به من ارزانی داشتی.

خداوندا! ای قادر عزیز و ای رحمان رزّاق، پیشانی شکر شرم بر آستانت می‌سایم که مرا در مسیر فاطمه اطهر و فرزندانش در مذهب تشیّع، عطر حقیقی اسلام، قرار دادی و مرا از اشک بر فرزندان علی‌بن ابی‌طالب و فاطمه اطهر بهره‌مند نمودی؛ چه نعمت عظمایی که بالاترین و ارزشمندترین نعمتهایت است؛ نعمتی که در آن نور است، معنویت، بیقراری که در درون خود بالاترین قرارها را دارد، غمی که آرامش و معنویت داد.

خداوندا، تو را سپاس که مرا از پدر و مادر فقیر، اما متدیّن و عاشق اهل‌بیت و پیوسته در مسیر پا کی بهره‌مند نمودی. از تو عاجزانه می‌خواهم آنها را در بهشتت و با اولیائت قرین کنی و مرا در عالم آخرت از درک محضرشان بهره‌مند فرما.

خدایا! به عفو تو امید دارم

ای خدای عزیز و ای خالق حکیم بی‌همتا ! دستم خالی است و کوله‌پشتی سفرم خالی، من بدون برگ و توشه‌ای به‌امید ضیافت عفو و کرم تو می‌آیم. من توشه‌ای برنگرفته‌ام؛ چون فقیر [را] در نزد کریم چه حاجتی است به توشه و برگ؟!

سارُق، چارُقم پر است از امید به تو و فضل و کرم تو؛ همراه خود دو چشم بسته آورده‌ام که ثروت آن در کنار همه ناپاکی‌ها، یک ذخیره ارزشمند دارد و آن گوهر اشک بر حسین فاطمه است؛ گوهر اشک بر اهل‌بیت است؛ گوهر اشک دفاع از مظلوم، یتیم، دفاع از محصورِ مظلوم در چنگ ظالم.

خداوندا! در دستان من چیزی نیست؛ نه برای عرضه [چیزی دارند] و نه قدرت دفاع دارند، اما در دستانم چیزی را ذخیره کرده‌ام که به این ذخیره امید دارم و آن روان بودن پیوسته به‌سمت تو است. وقتی آنها را به‌سمتت بلند کردم، وقتی آنها را برایت بر زمین و زانو گذاردم، وقتی سلاح را برای دفاع از دینت به دست گرفتم؛ اینها ثروتِ دست من است که امید دارم قبول کرده باشی. خداوندا! پاهایم سست است، رمق ندارد. جرأت عبور  از پلی که از جهنّم عبور می‌کند، ندارد. من در پل عادی هم پاهایم می‌لرزد، وای بر من و صراط تو که از مو نازک­تر است و از شمشیر بُرنده‌تر؛ اما یک امیدی به من نوید می‌دهد که ممکن است نلرزم، ممکن است نجات پیدا کنم. من با این پاها در حَرَمت پا گذارده‌ام دورِ خانه‌ات چرخیده‌ام و در حرم اولیائت در بین‌الحرمین حسین و عباست آنها را برهنه دواندم و این پاها را در سنگرهای طولانی، خمیده جمع کردم و در دفاع از دینت دویدم، جهیدم، خزیدم، گریستم، خندیدم و خنداندم و گریستم و گریاندم؛ افتادم و بلند شدم. امید دارم آن جهیدن‌ها و خزیدن‌ها و به حُرمت آن حریم‌ها، آنها را ببخشی.

خداوندا! سر من، عقل من، لب من، گوش من، قلب من، همه اعضا و جوارحم در همین امید به‌سر می‌برند؛ یا ارحم الراحمین! مرا بپذیر؛ پاکیزه بپذیر؛ آن‌چنان بپذیر که شایسته دیدارت شوم. جز دیدار تو را نمی‌خواهم، بهشت من جوار توست، یا الله!

خدایا! از کاروان دوستانم جامانده‌ام

خداوند، ای عزیز! من سال‌ها است از کاروانی به‌جا مانده‌ام و پیوسته کسانی را به‌سوی آن روانه می‌کنم، اما خود جا مانده‌ام، اما تو خود می‌دانی هرگز نتوانستم آنها را از یاد ببرم. پیوسته یاد آنها، نام آنها، نه در ذهنم بلکه در قلبم و در چشمم، با اشک و آه یاد شدند.

عزیز من! جسم من در حال علیل شدن است. چگونه ممکن [است] کسی که چهل سال بر درت ایستاده است را نپذیری؟ خالق من، محبوب من، عشق من که پیوسته از تو خواستم سراسر وجودم را مملو از عشق به خودت کنی؛ مرا در فراق خود بسوزان و بمیران.

عزیزم! من از بی‌جاقراری و رسوای ماندگی، سر به بیابان‌ها گذارده‌ام؛ من به‌امیدی از این شهر به آن شهر و از این صحرا به آن صحرا در زمستان و تابستان می‌روم. کریم، حبیب، به کَرَمت دل بسته‌ام،  تو خود می‌دانی دوستت دارم. خوب می‌دانی جز تو را نمی‌خواهم. مرا به خودت متصل کن.

خدایا وحشت همه وجودم را فرا گرفته است. من قادر به مهار نفس خود نیستم، رسوایم نکن. مرا به‌حرمت کسانی که حرمتشان را بر خودت واجب کرده‌ای، قبل از شکستن حریمی که حرم آنها را خدشه‌دار می‌کند، مرا به قافله‌ای که به‌سویت آمدند، متصل کن.

معبود من، عشق من و معشوق من، دوستت دارم. بارها تو را دیدم و حس کردم، نمی‌توانم از تو جدا بمانم. بس است، بس. مرا بپذیر، اما آن‌چنان که شایسته تو باشم.

خطاب به برادران و خواهران مجاهدم…

خواهران و برادران مجاهدم در این عالم، ای کسانی که سرهای خود را برای خداوند عاریه داده‌اید و جان‌ها را بر کف دست گرفته و در بازار عشق‌بازی به سوق فروش آمده‌اید، عنایت کنید: جمهوری اسلامی، مرکز اسلام و تشیّع است.

امروز قرارگاه حسین‌بن علی، ایران است. بدانید جمهوری اسلامی حرم است و این حرم اگر ماند، دیگر حرم‌ها می‌مانند. ا گر دشمن، این حرم را از بین برد، حرمی باقی نمی‌ماند، نه حرم ابراهیمی و نه حرم محمّدی(ص).

برادران و خواهرانم! جهان اسلام پیوسته نیازمند رهبری است؛ رهبری متصل به و منصوب شرعی و فقهی معصوم. خوب می‌دانید منزّه‌ترین عالِم دین که جهان را تکان داد اسلام را احیا کرد، یعنی خمینی بزرگ و پاک ما، ولایت فقیه را تنها نسخه نجات‌بخش این امت قرار داد؛ لذا چه شما که به‌عنوان شیعه به آن اعتقاد دینی دارید و چه شما به‌عنوان سنّی اعتقاد عقلی دارید، بدانید [باید] به‌دور از هرگونه اختلاف، برای نجات اسلام خیمه ولایت را رها نکنید. خیمه، خیمه رسول‌الله است. اساس دشمنی جهان با جمهوری اسلامی، آتش زدن و ویران کردن این خیمه است، دور آن بچرخید. والله والله والله این خیمه اگر آسیب دید، بیت الله الحرام و مدینه حرم رسول الله و نجف، کربلا، کاظمین، سامرا و مشهد باقی نمی‌ماند؛ قرآن آسیب می‌بیند.

خطاب به برادران و خواهران ایرانی…

برادران و خواهران عزیز ایرانی من، مردم پرافتخار و سربلند که جان من و امثال من، هزاران بار فدای شما باد، کما اینکه شما صدها هزار جان را فدای اسلام و ایران کردید؛ از اصول مراقبت کنید، اصول یعنی ولیّ فقیه، خصوصاً این حکیم، مظلوم، وارسته در دین، فقه، عرفان، معرفت؛ خامنه‌ای عزیز را جان خود بدانید، حرمت او را مقدسات بدانید.

برادران و خواهران، پدران و مادران، عزیزان من!

جمهوری اسلامی، امروز سربلندترین دوره خود را طی می‌کند. بدانید مهم نیست که دشمن چه نگاهی به شما دارد، دشمن به پیامبر شما چه نگاهی داشت و [دشمنان‌] چگونه با پیامبر خدا و اولادش عمل کردند، چه اتهاماتی به او زدند، چگونه با فرزندان مطهر او عمل کردند؟ مذمت دشمنان و شماتت آنها و فشار آنها، شما را دچار تفرقه نکند.

بدانید که می‌دانید مهمترین هنر خمینی عزیز این بود که اول اسلام را به پشتوانه ایران آورد و سپس ایران را در خدمت اسلام قرار داد. اگر اسلام نبود و اگر روح اسلامی بر این ملت حاکم نبود، صدام چون گرگ درنده‌ای این کشور را می‌درید؛ آمریکا چون سگ هاری همین عمل را می‌کرد، اما هنر امام این بود که اسلام را پشتوانه آورد؛ عاشورا و محرّم، صفر و فاطمیه را به پشتوانه این ملت آورد، انقلاب‌هایی در انقلاب  ایجاد کرد، به این دلیل در هر دوره هزاران فداکار جان خود را سپر شما و ملت ایران و خاک ایران و اسلام نموده‌اند و بزرگترین قدرت‌های مادی را ذلیل خود نموده‌اند. عزیزانم، در اصول اختلاف نکنید.

شهدا، محور عزّت و کرامت همه ما هستند؛ نه برای امروز، بلکه همیشه اینها به دریای واسعه خداوند سبحان اتصال یافته‌اند. آنها را در چشم، دل و زبان خود بزرگ ببینید، همان‌گونه که هستند. فرزندانتان را با نام آنها و تصاویر آنها آشنا کنید. به فرزندان شهدا که یتیمان همه شما هستند، به‌چشم ادب و احترام بنگرید. به همسران و پدران و مادران آنان احترام کنید، همان‌گونه که از فرزندان خود با اغماض می‌گذرید، آنها را در نبود پدران، مادران، همسران و فرزندان خود توجه خاص کنید.

نیروهای مسلّح خود را که امروز ولی فقیه فرمانده آنان است، برای دفاع از خودتان، مذهبتان، اسلام و کشور احترام کنید و نیروهای مسلح می‌بایست همانند دفاع از خانه خود، از ملت و نوامیس و ارضِ آن حفاظت و حمایت و ادب و احترام کنند و نسبت به ملت همان‌گونه که امیرالمؤمنین مولای متقیان فرمود، نیروهای مسلح می‌بایست منشأ عزت ملت باشد و قلعه و پناهگاه مستضعفین و مردم باشد و زینت کشورش باشد.

خطاب به مردم عزیز کرمان…

نکته‌ای هم خطاب به مردم عزیز کرمان دارم؛ مردمی که دوست‌داشتنی‌اند و در طول 8 سال دفاع مقدس بالاترین فداکاری‌ها را انجام دادند و سرداران و مجاهدین بسیار والامقامی را تقدیم اسلام نمودند. من همیشه شرمنده آنها هستم. هشت سال به‌خاطر اسلام به من اعتماد کردند؛ فرزندان خود را در قتلگاه‌ها و جنگ‌های شدیدی چون کربلای5، والفجر8، طریق‌القدس، فتح‌المبین، بیت‌المقدس و… روانه کردند و لشکری بزرگ و ارزشمند را به نام و به عشق امام مظلوم حسین‌بن علی به نام ثارالله، بنیانگذاری کردند. این لشکر همچون شمشیری برنده، بارها قلب ملت‌مان و مسلمان‌ها را شاد نمود و غم را از چهره آنها زدود. عزیزان! من بنا به تقدیر الهی امروز از میان شما رفته‌ام. من شما را از پدر و مادرم و فرزندان و خواهران و برادران خود بیشتر دوست دارم، چون با شما بیشتر از آنها بودم؛ ضمن اینکه من پاره‌تن آنها بودم و آنها پاره وجود من، اما آنها هم قبول کردند من وجودم را نذر وجود شما و ملت ایران کنم.

دوست دارم کرمان همیشه و تا آخر با ولایت بماند. این ولایت، ولایت علی‌بن ابی‌طالب است و خیمه او خیمه حسین فاطمه است، دور آن بگردید. با همه شما هستم. می‌دانید در زندگی به انسانیت و عاطفه‌ها و فطرت‌ها بیشتر از رنگ‌های سیاسی توجه کردم. خطاب من به همه شما است که مرا از خود می‌دانید، برادر خود و فرزند خود می‌دانید.

وصیت می‌کنم اسلام را در این برهه که تداعی‌یافته در انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی است، تنها نگذارید. دفاع از اسلام نیازمند هوشمندی و توجه خاص است. در مسائل سیاسی آنجا که بحث اسلام، جمهوری اسلامی، مقدسات و ولایت فقیه مطرح می‌شود، اینها رنگ خدا هستند؛ رنگ خدا را بر هر رنگی ترجیح دهید.

خطاب به خانواده شهدا…

فرزندانم، دختران و پسرانم، فرزندان شهدا، پدران و مادران باقی‌مانده از شهدا، ای چراغ‌های فروزان کشور ما، خواهران و برادران و همسران وفادار و متدینه شهدا! در این عالم، صوتی که روزانه من می‌شنیدم و مأنوس با آن بودم و همچون صوت قرآن به من آرامش می‌داد و بزرگترین پشتوانه معنوی خود می‌دانستم، صدای فرزندان شهدا بود که بعضاً روزانه با آن مأنوس بودم؛ صدای پدر و مادر شهدا بود که وجود مادر و پدرم را در وجودشان احساس می‌کردم.

عزیزانم! تا پیشکسوتان این ملتید، قدر خودتان را بدانید. شهیدتان را در خودتان جلوه‌گر کنید، به‌طوری که هر کس شما را می‌بیند، پدر شهید یا فرزند شهید را، بعینه خوِد شهید را احساس کند، با همان معنویت، صلابت و خصوصیت.

خواهش می‌کنم مرا حلال کنید و عفو نمایید. من نتوانستم حق لازم را پیرامون خیلی از شماها و حتی فرزندان شهیدتان ادا کنم، هم استغفار می‌کنم و هم طلب عفو دارم.

دوست دارم جنازه‌ام را فرزندان شهدا بر دوش گیرند، شاید به‌برکت اصابت دستان پاک آنها بر جسدم، خداوند مرا مورد عنایت قرار دهد.

خطاب به سیاسیون کشور…

نکته‌ای کوتاه خطاب به سیاسیون کشور دارم: چه آنهایی [که] اصلاح‌طلب خود را می‌نامند و چه آنهایی که اصولگرا. آنچه پیوسته در رنج بودم این‌که عموماً ما در دو مقطع، خدا و قرآن و ارزش‌ها را فراموش می‌کنیم، بلکه فدا می‌کنیم. عزیزان، هر رقابتی با هم می‌کنید و هر جدلی  با هم دارید، اما اگر عمل شما و کلام شما یا مناظره‌هایتان به‌نحوی تضعیف‌کننده دین و انقلاب بود، بدانید شما مغضوب نبی مکرم اسلام و شهدای این راه هستید؛ مرزها را تفکیک کنید. اگر می‌خواهید با هم باشید، شرط با هم بودن، توافق و بیان صریح حول اصول است. اصول، مطوّل و مفصّل نیست. اصول عبارت از چند اصل مهم است:

اول آنها، اعتقاد عملی به ولایت فقیه است؛ یعنی این که نصیحت او را بشنوید، با جان و دل به توصیه و تذکرات او به‌عنوان طبیب حقیقی شرعی و علمی، عمل کنید. کسی که در جمهوری اسلامی می‌خواهد مسئولیتی را احراز کند، شرط اساسی آن [این است که] اعتقاد حقیقی و عمل به ولایت فقیه داشته باشد. من نه می‌گویم ولایت تنوری و نه می‌گویم ولایت قانونی؛ هیچ یک از این دو، مشکل وحدت را حل نمی‌کند؛ ولایت قانونی، خاصّ عامه مردم اعم از مسلم و غیرمسلمان است، اما ولایت عملی مخصوص مسئولین است که می‌خواهند بار مهم کشور را بر دوش بگیرند، آن هم کشور اسلامی با این همه شهید!

اعتقاد حقیقی به جمهوری اسلامی و آنچه مبنای آن بوده است؛ از اخلاق و ارزش‌ها تا مسئولیت‌ها؛ چه مسئولیت در قبال ملت و چه در قبال اسلام.

به‌کارگیری افراد پاکدست و معتقد و خدمتگزاری به ملّت، نه افرادی که حتی اگر به میز یک دهستان هم برسند خاطره‌ خان‌های سابق را تداعی می‌کنند.

مقابله با فساد و دوری از فساد و تجمّلات را شیوه خود قرار دهند.

در دوره حکومت و حاکمیت خود در هر مسئولیتی، احترام به مردم و خدمت به آنان را عبادت بدانند و خود خدمتگزار واقعی، توسعه‌گر ارزش‌ها باشند، نه با توجیهات واهی، ارزشها را بایکوت کنند.

مسئولین همانند پدران جامعه می‌بایست به مسئولیت خود پیرامون تربیت و حراست از جامعه توجه کنند، نه با بی‌مبالاتی و به‌خاطر احساسات و جلب برخی از آرای احساسی زودگذر، از اخلاقیاتی حمایت کنند که طلاق و فساد را در جامعه توسعه دهد و خانواده‌ها را از هم بپاشاند. حکومت‌ها عامل اصلی در استحکام خانواده و از طرف دیگر عامل مهم از هم پاشیدن خانواده هستند. اگر به اصول عمل شد، آن وقت همه در مسیر رهبر و انقلاب و جمهوری اسلامی هستند و یک رقابت صحیح بر پایه همین اصول برای انتخاب اصلح صورت می‌گیرد.

خطاب به برادران سپاهی و ارتشی…

کلامی کوتاه خطاب به برادران سپاهی عزیز و فداکار و ارتشی‌های سپاهی دارم: ملاک مسئولیت‌ها را برای انتخاب فرماندهان، شجاعت و قدرت اداره بحران قرار دهید. طبیعی است به ولایت اشاره نمی‌کنم، چون ولایت در نیروهای مسلح جزء نیست، بلکه اساس بقای نیروهای مسلح است، این شرط خلل‌ناپذیر می‌باشد.

نکته دیگر، شناخت بموقع از دشمن و اهداف و سیاست‌های او و اخذ تصمیم بموقع و عمل بموقع؛ هر یک از اینها اگر در غیر وقت خود صورت گیرد، بر پیروزی شما اثر جدّی دارد.

خطاب به علما و مراجع معظم…

سخنی کوتاه از یک سرباز 40ساله در میدان، به علمای عظیم‌الشأن و مراجع گران‌قدر که موجب روشنایی جامعه و سبب زدودن تاریکی مراجع عظام تقلید؛ سربازتان از یک برج دیده‌بانی دید که اگر این نظام آسیب ببیند، دین و آنچه از ارزش‌های آن [که] شما در حوزه‌ها استخوان خُرد کرده‌اید و زحمت کشیده‌اید، از بین می‌رود.

این دوره‌ها با همه دوره‌ها متفاوت است، این بار اگر مسلّط شدند، از اسلام چیزی باقی‌نمی‌ماند. راه صحیح، حمایت بدون هرگونه ملاحظه از انقلاب، جمهوری اسلامی و ولی فقیه است.

نباید در حوادث، دیگران شما را که امید اسلام هستید به ملاحظه بیندازند. همه شما امام را دوست داشتید و معتقد به راه او بودید. راه امام مبارزه با آمریکا و حمایت از جمهوری اسلامی و مسلمانان تحت ستم استکبار، تحت پرچم ولی فقیه است.

من با عقل ناقص خود می‌دیدم برخی خنّاسان سعی داشتند و دارند که مراجع و علمای مؤثر در جامعه را با سخنان خود و حالت حق‌به‌جانبی به سکوت و ملاحظه بکشانند. حق واضح است؛ جمهوری اسلامی و ارزش‌ها و ولایت فقیه میراث امام خمینی (رحمة الله علیه) هستند و می‌بایست مورد حمایت جدی قرار گیرند. من حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای را خیلی مظلوم و تنها می‌بینم. او نیازمند همراهی و کمک شماست و شما حضرات با بیانتان و دیدارهای‌تان و حمایت‌های‌تان با ایشان می‌بایست جامعه را جهت دهید. اگر این انقلاب آسیب دید، حتی زمان شاه ملعون هم نخواهد بود، بلکه سعی استکبار بر الحادگری محض و انحراف عمیق غیر قابل برگشت خواهد بود.

دست مبارکتان را می‌بوسم و عذرخواهی می‌کنم از این بیان، اما دوست داشتم در شرف‌یابی‌های حضوری به محضرتان عرض کنم که توفیق حاصل نشد.

 سربازتان و دست‌بوستان

از همه طلب عفو دارم

از همسایگانم و دوستانم و همکارانم طلب بخشش و عفو دارم. از رزمندگان لشکر ثارالله و نیروی باعظمت قدس که خار چشم دشمن و سدّ راه او است، طلب بخشش و عفو دارم؛ خصوصاً از کسانی که برادرانه به من کمک کردند.

 نمی‌توانم از حسین پورجعفری نام نبرم که خیرخواهانه و برادرانه مرا مثل فرزندی کمک می‌کرد و مثل برادرانم دوستش داشتم. از خانواده ایشان و همه برادران رزمنده و مجاهدم که به زحمت انداختمشان عذرخواهی می‌کنم. البته همه برادران نیروی قدس به من محبّت برادرانه داشته و کمک کردند و دوست عزیزم سردارقاآنی که با صبر و متانت مرا تحمل کردند.